Λισαβόνα

Ένα παράξενο σπίτι του 16 ου αιώνα. Χτίστηκε από τον περίφημο Afonso de Albuquerque, τον άνθρωπο που ίδρυσε με το σπαθί και τη στρατηγική του την Πορτογαλική Αυτοκρατορία της Ασίας και έγινε ο πρώτος αντιβασιλέας της Ινδίας. Σήμερα στεγάζει τα γραφεία της οργανώσεως Αναμνήσεις των Αποκαλύψεων. Στην είσοδο υπάρχουν κομμάτια από το παλιό αραβικό τείχος και τους δρόμους που ήταν
στρωμένοι με τούβλα.

Τελείωσε το 1790 με διαταγή της Βασίλισσας Dona Maria I ως έκφραση ευγνωμοσύνης προς το Θεό που της είχε χαρίσει το διάδοχο του θρόνου. Είναι ένα κομψό νεοκλασικό κτίριο, ψυχρό στο εξωτερικό του, αλλά σε μπαρόκ ρυθμό μέσα. Το πιο ωραίο του χαρακτηριστικό είναι η θέα από τον τεράστιο τρούλο του.

Ο βασιλιάς Manuel I διέταξε το χτίσιμο αυτού του μνημειώδους μοναστηριού σε ανάμνηση της ανακάλυψης του θαλασσινού δρόμου για την Ινδία από τον Vasco da Gama. Ο ίδιος βασιλιάς όρισε την εκκλησία του να γίνει το πάνθεον γι’ αυτόν και για τους απογόνους του. Ξοδεύτηκαν τεράστια ποσά, συμπεριλαμβανομένου και του φόρου 5% που είχε επιβληθεί στο πιπέρι, το πολυτιμότερο μπαχαρικό, που έφερναν αποκλειστικα οι Πορτογάλοι, από την Ασία στην Ευρώπη. Οι εργασίες άρχισαν το 1502, σύμφωνα με το γοτθικό σχέδιο του αρχιτέκτονα Diogo de Boitaca, ο οποίος θεωρείται ένας από τους εμπνευστές του ρυθμού Μανουελίνο. Μετά το θανατό του το 1517, το κτίριο πήρε μια αναγεννησιακή μορφή, χάρη στον Ισπανό Joao de Castilho. Η κατασκευή τελείωε στο τέλος του 16 ου αιώνα. Η τεράστια δυτικη πτέρυγα σε ρυθμό νέο – Μανουελίνο χτίστηκε μόλις το 19 ο αιώνα. Το μοναστήρι κατοικήθηκε από μοναχούς του τάγματος του Αγίου Ιερώνυμου, το κύριο έργο των οποίων ληταν να προσφέρουν πνευματική συμπαράσταση στους ναυτικούς – και φυσικά να
προσεύχονται για τη σωτηρία της ψυχής του βασιλιά. Όταν το τάγμα διαλύθηκε το 1833, το μοναστήρι μετατράπηκε σε σχολείο και ορφανοτροφείο μέχρι το 1940.

Κατασκευάστηκε το 1960 για την επέτειο των 50 ετών από το θάνατο του πρίγκιπα Ερρίκου του Θαλασοπόρου. Έχει το σχήμα μιας καραβέλας και είναι γεμάτο με αγάλματα σημαντικών Πορτογάλων ανδρών.

Από τότε που το πτωτοέχτισαν οι Βησιγότθοι τον 5ο αιώνα, οι Άραβες το ξαναοχύρωσαν τον 9 ο αιώνα, οι Χριστιανοί το κατέλαβαν το 12ο και από το 14 ο – 16 ο αιώνα χρησιμοποιήθηκε ως βασιλική κατοικία – και ως φυλακή σε όλη την ιστορία του. Μπορεί η μορφή του να έχει αλλάξει στη διάρκεια της ιστορίας του, αλλά το καλύτερο του χαρακτηριστικό έχει μείνει αναλλοίωτο: η πανοραμική του θέα στην πόλη και στους γύρω λόφους. Στα βόρεια του κάστρου βρίσκεται η πρώην αραβική συνοικία, η Mouraria, όπου οι Άραβες έζησαν μετά τη χριστιανική ανακατάλυψη. Ποτέ δεν αναγνωρίστηκαν ως ισότιμοι με τους «παλιούς Χριστιανούς» και βαρύνονταν συνεχώς από τη σκιά της αιρέσεως. Έτσι, υπήρξαν ιδανική τροφή για τις φωτιές της Ιεράς Εξετάσεως επί αιώνες.

Είναι το μεγαλύτερο ενυδρείο της Ευρώπης, με 25.000 ψάρια, υδρόβια πουλιά και θηλαστικά. Έχει εντυπωσιακό σχεδιασμό με μια κυκλική δεξαμενή από πλέξιγκλας την οποία μπορεί κανείς να επισκεφτεί απ’ όλες τις πλευρές σε δύο επίπεδα.

Το οκταγωνικό αυτό κατασκέυασμα θυμίζει τον πύργο από το σκάκι και είναι το πιο φωτογραφημένο μνημείο της χώρας και το σύμβολο της Λισαβόνας και του Αιώνα των Ανακαλύψεων. Χτίστηκε γύρω στο 1515 και ο βασιλιάς Manuel I το προόριζε για τη προστασία του λιμανιου της Λισαβόνας. Αρχικά ο πύργος βρισκόταν σε ένα νησί στη μέση του ποταμού, αλλά με τα χρόνια η γραμμή παραλίας προχώρησε προς τα νότια – το μοναστήρι τώρα βρίσκεται 1 χμ. μακριά από το νερό και το πρώην νησάκι του πύργου έχει πια ενωθεί με την ξηρά. Ο πύργος σχεδια΄στηκε από του αδελφούς Diogo και Francisco Arruda, είναι ένα μείγμα γοτθικού, βυζαντινού και ρυθμού Μανουελίνο. Η σκάλα που ανεβαίνει στην εξέδρα του 1 ου ορόφου είναι ιδιαίτερα στενή, αλλά το πανόραμα είναι μαγευτικό.